Kinderen voelen ons feilloos aan.
Je kunt ze niets wijsmaken.
Ze doorgronden je dieper dan je zelf wilt.
Ze voelen zuiver hoe je over hen denkt, of je ze mag of niet mag, of je iets meent of niet.
Al je woorden gaan op een goudschaaltje, want hun hart werkt nog zuiver.
Als je liefde niet echt is, prikken ze er doorheen.
Als je belangstelling geforceerd is, hoeven ze je niet.
Als je naar de kerk gaat om het goede voorbeeld alleen, krijg je ze al gauw niet meer mee.
Kinderen zijn in hun aanvoelen en reageren zo ongemeen echt, dat je als ouders en ouderen voortdurend voor een levensgrote spiegel komt te staan.
Dat kan soms heel pijnlijk zijn.
Maar ook heel heilzaam.
Want wat kinderen van je vragen is nu precies het eigenlijk waar het in het leven om gaat: "Houd je echt van mij? Ben je echt blij met mij. Of zeg je het alleen maar?"