In de stilte van je innerlijk ligt de ontvankelijkheid voor Gods Woord, het besef van Zijn aanwezigheid en het ervaren van Zijn steun.
Als je wat dieper bij jezelf naar binnen gaat, lukt het soms om de gedachten over alledaagse dingen achter je te laten. De gedachten uit het verleden of de zorgen over de toekomst belemmeren meestal een diepe bewustwording van de oneindigheid. Die openbaart zich in je innerlijke stilte. Je komt in een onbekende, andere wereld terecht. Tijd bestaat er niet meer, diep van binnen is tijdloosheid. Het is een wereld van rust. In de diepe stilte besef je iets van je oorsprong, maar dat zal altijd in nevelen gehuld blijven, zolang je leeft.
Velen hebben over de innerlijke stilte geschreven, vaak vanuit persoonlijke ervaringen. Ik vind het boeiend om daarover te lezen. Het komt er op neer dat Gods nabijheid in de stilte ervaren wordt.
Ik denk overigens dat God en de mens elkaar altijd raken, ook in herrie en chaos. Alleen in de diepe innerlijke stilte is het gemakkelijker het Goddelijke te beseffen. Je kunt het Goddelijke zelf niet bereiken, maar het bereikt jou wanneer je je open en ontvankelijk kunt opstellen. Of wanneer je vol vertrouwen bent, en wanneer je een diepe dankbaarheid voelt dat je een onderdeel van Zijn schepping bent.
In kerkdiensten wordt vaak begonnen met een moment van stilte. Dat is een bijzonder moment van stilte en bezinning. Is dat vooral om saamhorigheid te voelen? Om tot rust en concentratie te komen? Om de wereldse beslommeringen even terzijde te zetten? Om diep uit te ademen? Om God toe te laten in ons midden en zijn aanwezigheid te beseffen? Of gaat het over het loslaten van uiterlijke wereldse zaken om ons meer te richten op de geestelijke dingen die in onze diepe innerlijke stilte beschikbaar zijn. Het gaat vind ik vooral om de ontvankelijkheid voor Gods woord en het besef van Zijn aanwezigheid.
God is voor mij zo totaal zo alomvattend dat alle woorden eigenlijk te kort schieten en afbreuk doet aan Zijn mysterie. Ook het ervaren van God moeilijk te verwoorden. Wat ik wel weet is waar ik God kan aantreffen.
God is in de ruimte tussen mijn woorden
God is in de stilte van mijn gedachten
God is in de verte van mijn kijken
God is in de diepte van mijn luisteren
God is in de verwondering van mijn ervaren
God is in de kern van mijn wezen
God is in de vreugde van mijn gevoel
God is in mij, is wat ik bedoel.
