Tegenwoordig leven we in een tijd dat er in de maatschappij steeds meer van je verwacht wordt. Maar zo ook binnen de kerk.
Odat er veel van de mensen verwacht wordt, wordt er dus ook verwacht dat je goed kunt presteren, ongeacht hoe je situatie ook is. En er wordt vaak ook meer van je verwacht dan dat je aankan. Ook wanneer je ziek bent, chronisch ziek, beperkt of een psychische stoornis hebt. Vooral bij dat laatste waar een duidelijk taboe op heerst, wordt er weining tot geen rekening gehouden met je beperking/stoornis. Sterker nog, je wordt vaak niet eens geaccepteerd maar afgewezen. Ook binnen de kerk gebeurt dit helaas. Mensen met een geestelijke stoornis hebben vaak ook liefde en genegenheid tekort gehad in hun leven als kind zijnde en hebben vaak een hoop dingen meegemaakt waardoor er later stoornissen ontstaan. Met andere woorden, vaak, dus niet altijd, zijn ze beschadigd en daardoor ontstaan er psychische klachten/stoornissen. Dit inzicht ontbreekt vaak binnen de kerken en daarvan spreek ik van geestelijke armoede binnen de kerken.
Mensen met geestelijke stoornissen, die dus beschadigd zijn, zijn niet raar of gek zoals wordt gezegd. Zij vragen vaak om veel aandacht, maar hebben dat ook nodig. Zij hunkeren naar veiligheid, liefde, acceptatie, aandacht, begrip en genegenheid. Kerken spreken vaak over dat mensen met een psychische klachten bevrijding nodig hebben. Dit klopt op zich wel, Zij hebben dan ook een punt, maar begrijp mij goed, het is niet een knop die je eventjes omzet. De bevrijding en genezing van hun diepe geestelijke wonden kan stapje voor stapje worden genezen/bevrijdt. Maar dat is een proces dat jaren en jaren duurt. Mensen met psychische klachten hebben gewoon liefde en aandacht nodig, net als een ieder ander. En daarmee geef je ze een klein stapje genezing door gewoon simpel weg er voor ze te zijn, naar ze te luisteren en ze die aandacht te geven die ze nodig hebben. Door ze dus niet af te wijzen, maar te zeggen dat ze erbij horen. Dit omdat ze juist in hun leven al zo vaak zijn afgewezen en niet geaccepteerd. Vaak is afwijzing zelfs de wortel van de psychische stoornis.
Lieve mensen, laten we elkaar liefhebben, ongeacht hoe we zijn. We hebben elkaar nodig, we zijn allemaal afhankelijk en hebben er niets aan om afgewezen of raar gevonden te worden. Met afwijzing beschadig je elkaar juist nog meer en vaak zijn de mensen met psychische beperking al zo beschadigd en afgewezen. Liefde, aandacht, begriip, er voor elkaar zijn, hoe belangrijk is dat.
Laten we niet oordelen of veroordelen, laten we elkaar liefhebben en er voor elkaar zijn. Het leven is vaak al moeilijk genoeg en we hebben te dealen met wie we zijn en met wat we hebben meegemaakt. Maar we mogen wel weten dat er genezing is bij God, onze Vader, bij Jezus, Zijn Zoon, onze Bevrijder en onze Geneesheer. Maar Jezus werkt wel door mensen heen en wij kunnen aan elkaar die liefde geven. Laten we er zijn voor elkaar en elkaar opbouwen, elkaar die liefde en aandacht geven. Elkaar steunen, elkaar accepteren, elkaar liefhebben, zoals Jezus ons heeft liefgehad.
Veel liefs en Gods rijke zegen toegewenst,
Miranda Vlieland
